Acesulfam K (E950)

Jest około 200 razy bardziej słodki od sacharozy, a jednocześnie ma zerową wartość energetyczną.
Jest niekaloryczną substancją słodzącą odkrytą w 1967 r.
Jest wykorzystywany w przemyśle spożywczym w szerokiej gamie produktów, obejmującej m.in. napoje bezalkoholowe, słodziki stołowe, syropy, napoje mleczne, desery, lody, ciasta, słodycze i sosy.
Jest dopuszczony do stosowania w Unii Europejskiej oraz w ponad 100 innych krajach, w tym w Stanach Zjednoczonych, Japonii, Szwajcarii, Norwegii, Kanadzie czy Australii.
Chemicznie acesulfam K jest solą organiczną, dobrze rozpuszcza się w wodzie.
Nie jest metabolizowany w organizmie człowieka, nie ulega również kumulacji. Jest wydalany przez nerki w niezmienionej formie.

Komitet Naukowy ds. Żywności (SCF) ustanowił dopuszczalne dzienne pobranie (ADI) dla acesulfamu K na poziomie do 9 mg / kg masy ciała na dobę.

Acesulfam K jest odporny na temperaturę do 200 ° C, a zatem może być stosowany do gotowania i pieczenia. Jest stabilny podczas obróbki termicznej (gotowanie, pieczenie, ale również zamrażanie) oraz przechowywania. Przy wyższych stężeniach może mieć lekko gorzki posmak, z tego powodu często stosuje się go w połączeniu z innymi substancjami słodzącymi.

Jak w przypadku wszystkich substancji słodzących, produkty żywnościowe zawierające acesulfam K powinny w oznakowaniu zawierać informację „zawiera substancje słodzące” umieszczoną obok nazwy produktu. Analogicznie, jeżeli produkt zawiera dodatek cukru (cukrów) i acesulfamu K, oznakowanie powinno zawierać komunikat „zawiera cukier (cukry) i substancje słodzące”.