Cyklaminiany (E952)

Cyklaminian ma moc słodzącą od 30 do 50 razy wyższą niż cukier (sacharoza), przy zerowej wartości energetycznej.
Substancja ta została odkryta w 1937 r. w Stanach Zjednoczonych i od tego czasu została zarejestrowana w ponad 50 krajach oraz w Unii Europejskiej.
Cyklaminiany używane są przy produkcji produktów takich jak: napoje bezalkoholowe, napoje dla sportowców, produkty mleczne, płatki śniadaniowe, dżemy, desery, ciastka, czekolady, sosy i słodycze.
Chemicznie cyklaminiany to sole sodowe kwasu cyklaminowego.
U niektórych osób (od 7 do 11 % populacji), cyklaminian jest przekształcany przez bakterie jelitowe do cykloheksyloaminy. Ilość cykloheksyloaminy, która jest wchłaniana i metabolizowana w organizmie jest sprawą indywidualną.
W związku z powyższym, ADI dla cyklaminianu jest ustalone na podstawie oceny bezpieczeństwa cykloheksyloaminy.

ADI dla cyklaminianów zostało ustalone na poziomie 7 mg / kg masy ciała dziennie.

W wysokich stężeniach, cyklaminian ma gorzki posmak, dlatego też często używany jest w połączeniu z sacharyną.
Cyklaminian dobrze się rozpuszcza i jest stabilny w typowych warunkach. Jest odporny na temperaturę i może być stosowany np. do pieczenia ciasta czy prażenia.

Jak w przypadku wszystkich substancji słodzących, produkty żywnościowe zawierające cyklaminiany powinny w oznakowaniu zawierać informację „zawiera substancje słodzące” umieszczoną obok nazwy produktu. Analogicznie, jeżeli produkt zawiera dodatek cukru (cukrów) i cyklaminianów, oznakowanie powinno zawierać komunikat „zawiera cukier (cukry) i substancje słodzące”.