Sacharyny (E954)

Sacharyny, czyli sacharyna i jej sole: sodowa, potasowa i wapniowa – E954.

Sacharyna ma słodkość 300-500 razy większą niż „zwykły cukier” (sacharoza) i nie zawiera kalorii.
Została odkryta w 1879 roku przez naukowców z John Hopkins University w Stanach Zjednoczonych. Jako składnik żywności jest więc stosowana już od ponad 100 lat. Jej bezpieczeństwo zostało wielokrotnie przebadane i potwierdzone.

Sacharyna jest stosowana jako słodzik stołowy, jest również wykorzystywana przy produkcji napojów bezalkoholowych i napojów owocowych, mrożonej herbaty, napojów mlecznych, dżemów, cukierków, ciastek, przypraw, sosów, lodów, deserów, gumy do żucia, konserw rybnych i czekolady.

Sacharyna nie jest metabolizowana przez organizm człowieka i jest całkowicie wydalana przez nerki.

Dopuszczalne dzienne spożycie (ADI) sacharyny zostało ustalone przez Komitet Naukowy ds. Żywności w Unii Europejskiej na poziomie 5 mg / kg masy ciała dziennie.

Sacharyna ma długi okres przydatności do spożycia i jest odporna na działanie temperatur, dzięki czemu może być poddawana zamrażaniu, gotowaniu i pieczeniu. Sacharyna ma nieco gorzki posmak, co może być maskowane przez połączenie jej z innymi środkami słodzącymi.
W przypadku łączenia sacharyny z innymi niskokalorycznymi substancjami słodzącymi, ich słodycz rośnie wykładniczo (efekt synergiczny), co prowadzi do zmniejszenia całkowitej ilości potrzebnej substancji słodzącej.

 

Jak w przypadku wszystkich substancji słodzących, produkty żywnościowe zawierające sacharyny powinny w oznakowaniu zawierać informację „zawiera substancje słodzące” umieszczoną obok nazwy produktu. Analogicznie, jeżeli produkt zawiera dodatek cukru (cukrów) i sacharyn, oznakowanie powinno zawierać komunikat „zawiera cukier (cukry) i substancje słodzące”.