Glikozydy stewiolowe (E960)

Glikozydy stewiolowe mają słodkość 200-300 razy większą niż cukier (sacharoza), przy zerowej kaloryczności.
Są one stosowane w Ameryce Południowej od setek lat jako środek słodzący. Od 2 grudnia 2011 r. glikozydy stewiolowe są dopuszczone w Unii Europejskiej jako słodzik żywności. W Stanach Zjednoczonych, Australii i Nowej Zelandii, glikozydy stewiolowe są akceptowane jako środek słodzący od 2008 roku. Również w Japonii, Korei, Brazylii i w wielu innych krajach, glikozydy stewiolowe są zatwierdzone do stosowania w żywności.
Pozyskuje się je z liści roślin o nazwie stewia (łac. Stevia rebaudiana). Liście tej rośliny są umieszczane pod wodą przez tydzień. Tak uzyskany roztwór wodny jest następnie oczyszczany i suszony, aż do uzyskania kryształów glikozydów stewiolowych.

Dopuszczalne dzienne spożycie (ADI) dla glikozydów stewiolowych zostało ustalone na poziomie 4 mg / kg masy ciała.

Ustawodawstwo europejskie definiuje grupy żywności, w których stosowanie glikozydów stewiolowych jest dozwolone. Są to: napoje bezalkoholowe (orzeźwiające napoje mleczne i sojowe), piwo, lody, przetwory z warzyw i owoców, dżemy, czekolady, cukierki, gumy do żucia, płatki śniadaniowe, desery, sosy, dodatki do żywności i słodziki stołowe.

Glikozydy stewiolowe są odporne na wysokie temperatury – ich budowa chemiczna nie zmienia się podczas ogrzewania. Mogą być zatem stosowane jako środki słodzące w potrawach gotowanych i w wypiekach.

Więcej informacji na temat stewii dostępne jest na stronie Międzynarodowego Instytutu Stewii (Global Stevia Institute) pod adresem: http://globalsteviainstitute.com/fr/default.aspx

 

Jak w przypadku wszystkich substancji słodzących, produkty żywnościowe zawierające glikozydy stewiolowe powinny w oznakowaniu zawierać informację „zawiera substancję słodzącą” umieszczoną obok nazwy produktu. Analogicznie, jeżeli produkt zawiera dodatek cukru (cukrów) i glikozydów stewiolowych, oznakowanie powinno zawierać komunikat „zawiera cukier (cukry) i substancję słodzącą”.